Wat als er geen bang meer zou zijn. Wat zou je dan doen? Zou je andere keuzes maken? Je leven volledig op z’n kop zetten? Een totaal andere richting opslaan, of juist blijven bij wat er is?
Bang ken ik goed. Jaren heeft bang op mijn voorgrond gestaan. Ik liet angst de regie bepalen en maakte mijn wereld steeds kleiner. Het was als water dat mijn innerlijk vuur deed blussen. Ik was bang voor afwijzing, voor falen, voor verlies en alleen. Tot ik zover was verwijderd van mijn kern, dat er nog maar één weg terug was.
Een grote sprong in het diepe. Hand in hand met mijn angst.
Diep van binnen voelde ik dat dit de enige weg was om de verbinding met mijn kern te herstellen. Om weer te voelen. Liefde te ervaren. Mijn hart die sprongetjes maakt van geluk. Mijn innerlijk vuur dat zo kan oplaaien als ik mijn passie volg.
Een beetje bang zijn en het toch doen.
Angst kan de grootste blokkade zijn voor onze verlangens. Het water dat ons vuur doet doven. Het kan je doen bevriezen en blokkeren. En hoe meer plek we aan angst geven, hoe verder we uit verbinding raken met onze kern. Tot we eigenlijk niet meer goed weten wie we zijn en waar we blij van worden. Waar ons vuur van gaat branden en ons hart van stroomt.
Moet angst dan weg? Zeker niet. Angst hoort bij het leven. Het is je zelfbescherming en geeft informatie over wat voor jou belangrijk is. Ik geloof dat angst liefde nodig heeft. Vertrouwen. Een beetje bang zijn en het toch doen. De angst voelen, accepteren en tegelijkertijd zelf aan het stuur blijven. Alles wat we een eerste keer doen is spannend. Die acceptatie; dat is de weg naar innerlijke groei, volwassenheid en vrijheid.